حدود یک هفته از سیل ویرانگر بلوچستان می‌گذرد. بارش‌های شدید و سیل کم‌سابقه تخریب زیادی به زیرساختها و بنیه‌ی اقتصادی ساکنان جنوب استان وارد کرد. مانند همیشه، کمک‌های امدادی مردم نوعدوست از سراسر کشور سرازیر و به کاهش آلام سیل‌زدگان انجامید؛ امّا طبق تجربیات گذشته به‌تدریج و پس از گذشت مدّتی هیجانات فروکش، روند کمک‌رسانی کند و به مرور متوقّف خواهد شد و سیل‌زدگان می‌مانند و انبوهی از مشکلات بهداشتی، خانه‌های فرو ریخته و غیر قابل سکونت، شبکه‌های آب نابود شده، جاده‌های تخریب شده و از همه مهم‌تر قطع منابع درآمدی روستاییان سیل‌زده شامل مزارع و باغات و دام‌هایشان است که سیلاب گستره باعث نابودی آن شده است. اگر بازگشت آسیب‌دیدگان به وضعیت زندگی پیش از سیل سریعاً انجام نشود، جمعیتی فقیر، افسرده، ناراضی و مستعد هر گونه آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی روی دست جامعه می‌ماند که قطعاً در آینده هزینه‌های به مراتب بیشتری به حاکمیت تحمیل خواهد کرد.  

هم‌کنون مردم و مؤسسات خیریه در حال امدادرسانی و تٲمین مایحتاج اولیه‌ی سیل‌زدگان هستند که قابل تقدیر است اما آنچه نباید فراموش شود و بیشتر وظیفه‌ی دولت و سایر نهادهای حاکمیتی است بازسازی سریع زیرساخت‌ها و امکان بازگشت مردم سیل‌زده به زندگی عادی‌شان است. بهترین حالت، تصویب و تخصیص اعتبار اضطراری از سوی مجلس شورای اسلامی، ویژه‌ی بازسازی مناطق آسیب‌دیده یا تخصیص اعتبار از محل صندوق ذخیره‌ی ارزی به این منظور است. پیشنهاد بعدی، درخواست از استان‌های مجاور و معیّن برای گسیل ماشین آلات سنگین راه‌سازی و کشاورزی به‌همراه نیروی متخصّص برای بازسازی زیرساخت‌های تخریب شده است که هماهنگی و‌ مدیریت آن باید از سوی مدیران استانی انجام شود. نهادهای حمایتی هم می‌توانند اقدام به جبران بخشی از خسارات وارد شده به کشاورزان، دامداران و سایر اقشار آسیب‌پذیر نمایند که در بازگشت آنان به زندگی عادی مؤثر خواهد بود.

در عصر حاضر تٲمین امنیت و رفاه و رسیدگی به آسیب‌دیدگان حوادث طبیعی جزو وظایف ذاتی دولت‌های مدرن است و باید با برنامه‌ریزی مناسب این وظیفه را به‌خوبی انجام دهند و نهادهای مردمی و مدنی در کنار دولت تنها به تخفیف آلام و مصیبت‌های آسیب‌دیدگان می‌پردازند و با توجه به بضاعت اندکشان نباید انتظار اقدامات کلان همچون راه‌سازی، ساخت مسکن و... از آنان داشت.